Η αγάπη θέλει σημασία..

Σημασία λοιπόν.. και κάπως έτσι εγκλωβίστηκε απ' τα χθες αυτή η λεξούλα στο μυαλό μου κι έγινε τίτλος. Μεταφράστηκε στο νου, άντεξε το καρδιοχτύπι, ακολούθησε τις σκόρπιες σκέψεις και αναβαθμίστηκε σε.. ανάγκη ιερή και παθιασμένη.
Σημασία ξανά.. λοιπόν. Σημασία να μου δίνεις, σημασία να σου δίνω και αγκαλιά μου να σε κρατώ, να με κρατάς και αγάπη να σου δίνω, αγάπη να μου δίνεις. Πραγματικά, θα μπορούσε να γίνει και στίχος, ίσως και ψαγμένο ποιηματάκι. Σαν αυτά που αναμασάμε κάθε τρεις και λίγο για να πιανόμαστε από ουτοπίες.
Σημασία ξανά και ξανά.. λοιπόν. Μαγική η λεξούλα κι ακόμα πιο μαγική η έννοια. Σου μιλά, σε κοιτά, σε ακολουθεί και σε ανεβάζει στον ουρανό. Σε ταξιδεύει στα αστέρια! Καντάδες ακούγονται μέσα στο κρανίο σου κι η γλυκιά του φωνή, σου σιγοψιθυρίζει.. "σ' αγαπώ..".
Σημασία ξανά και ξανά και μανά ξανά.. λοιπόν. Ο έρωτας θέλει πάθος, ηδονή και γαμημένη σημασία. Η άτιμη αγάπη που σε αρπάζει από το όνειρό σου για να σου δώσει μασημένο στο πιατάκι της ζωής σου, το παραμύθι. Παραμυθένια σχέση, σεξ κουνελιών, αισθήσεις στην τσίτα. Χτυποκάρδια, αισθήματα, φουντώματα.
Σημασία ξανά και ξανά και μανά ξανά και δώστου ξανά.. λοιπόν. Φτάνει και ταράζεσαι, αντιστέκεσαι για λίγο. Τόσο όσο να τον τσιτώσεις για την πολυπόθητη στιγμή που θα σου δώσει άφθονη.. σημασία. Και τότε δροσίζεις την ιδρωμένη γεύση του κορμιού του. Σημασία.

Σημασία και δώσ' του, ξανά και άιντε.. λοιπόν. Ευλαβικά τον κρατάς, ευλαβικά του δίνεσαι, ευλαβικά παρασύρεσαι στα βάθη της ψυχούλας του. 

Αγαπημένη σημασία, ταραγμένη σημασία, ονειρεμένη σημασία.

Σημασία.. λοιπόν. Αυτή η στιγμή, η ασήμαντη στιγμή, η μοναδική στιγμή που τα δυο, γίνονται ένα. Σημασία.. που φεύγεις κι έρχεσαι. Σημασία.. που αντέχεις και ανέχεσαι. 

Η αγάπη, θέλει μόνο.. σημασία λοιπόν.

Άννα

Με ή χωρίς;

Γιούπι! Και.. μην ρωτάτε που κολλάει.. Είναι άσχετο, ή σχετικό; Είναι και τα δυο. Το συγκεκριμένο επιφώνημα χαράς ταιριάζει στη διάθεση μου, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει συμβεί κανένα σπουδαίο γεγονός.
Συμπέρασμα: Μπορώ να χαίρομαι μόνη μου, δίχως να διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποιο ουρανοκατέβατο θαύμα. Λεφτά έχω; Δεν έχω. Είναι άσχετο ή σχετικό; Απαντώ ξανά και τα δύο. Πιθανόν σχετικό για μένα, προφανώς άσχετο για εσάς που το διαβάζετε. Και πάμε παρακάτω. Είμαι μόνη ή με παρέα; Είμαι μοναχική ως προσωπικότητα αλλά συναντώ διάφορες παρέες. Δεν καταλάβατε.. έτσι; Οπότε το τοποθετούμε στο άσχετο!
Και τι έχουμε για σχετικό; Την απόδραση της Βίκυ Σταμάτη. Και ξανά ρωτώ: Γιατί να 'ναι σχετικό; Μας αφορά; Ωωω ναι! Είμαστε όλοι ολίγον κουτσομπόληδες και θέλουμε να γνωρίζουμε τα πάντα γύρω μας για να κρίνουμε τους αδερφούς μας. Μας βολεύει απεριόριστα γιατί βοηθά να μην βλέπουμε τη δική μας καμπούρα. Η λογοκρισία του νου, που εξαιρεί τον εαυτό της. Οπότε, σχετικότατο και μάλιστα για το ευρύ κοινό.
Άσχετο, θα μαγειρέψω φακές. Μπορεί και η μισή Ελλάς επίσης. Αλλά ποιος νοιάζεται για το δικό μου κατσαρόλι.. Αν όμως μιλούσα για τις προτιμήσεις μου στο χώρο της κρεβατοκάμαρας, πολλοί θα το έβρισκαν πικάντικο! Γιατί επίσης είμαστε και ηδονοβλεψίες! Ωωω ναι ναι! Μας αρέσουν τα άκρως προσωπικά των άλλων ακόμα κι αν είναι άγνωστοι. Οι καυτές λεπτομέρειες που εκφράζονται λεκτικά. Κι αυτό το αποδεικνύουν τα άπειρα σάιντ γνωριμιών μπουμπούκια μου. Σχετικό λοιπόν.
Και τώρα που το ανέφερα, εκεί μέσα γίνεται το έλα να δεις και κάτσε να... διαβάσεις! Θαμμένα μυστικά, απωθημένα, βασανιστικές φαντασιώσεις και μπόλικα ερωτόλογα για κάθε γούστο!
Σχετικό, βολεύει η ανωνυμία. Άσχετο, εμένα με βολεύει η χλωρίνη!
Κι άντε λίγο ακόμα παρακάτω.. Σχετικό και μας αφορά όλους το θέμα της Ελλάδας. Εντός ή εκτός ΕΕ; Με ή χωρίς ευρώ; Και το κυριότερο: Με ποιους συμμάχους; Ανασφάλεια!
Φυσικά ελπίζουμε στο καλύτερο.
Επίσης σχετικό; Τι βαφή να περάσω στα μαλάκια μου γιατί θέλω μία αλλαγή παρακαλώ; Και πως από το ξανθό πας στο πιο σκούρο χωρίς να γίνεις χάλια; Πολύ σχετικό λοιπόν γιατί είμαι αυτή που γράφω το κείμενο οπότε με ενδιαφέρει! Κι ακόμα πιο σχετικό, σ' αυτόν που ανήκει το βήμα, ανήκει και ο έλεγχος. Ο έλεγχος όμως, προϋποθέτει ευθύνες. Άρα, δεν είναι ευκολάκι. Αυτό κι αν είναι σχετικό αδέρφια μου!
Και θα κλείσω με το εντελώς άσχετο (!;!;!;!).. κάντε σεξ... και όχι πόλεμο! (ουπςςς.. νηστεία!)

Άννα

Περσινά ξινά σταφύλια!

Ο ουρανός βρέχει "μπαγιάτικους" αγαπημένους. Το παρελθόν άξαφνα (ή μεθοδευμένα άραγε;) γίνεται παρόν και αναθεωρεί. Δεν μπορεί ρε κοπελιές! Το σύμπαν.. κάτι κάνει το άτιμο! Μυρίζει ξινίλα στο χωροχρόνο και ο παλιός έρχεται.. αλλιώς..; αλλιώτικος..; ίδιος..; χειρότερος μήπως..!;!;!
Εδώ σε θέλω κι άντε βρες απάντηση να μου την πεις και μένα, μπας και μάθω το μυστικό. Από την πείρα μου θα σας πω, (δυστυχώς..) πως η δεύτερη ευκαιρία (ίσως και τρίτη..) δεν ωφελεί κανέναν. Γιατί εκείνος που στην έκανε, πανεύκολα θα στην ξανά κάνει. Όταν βρει την πόρτα ανοιχτή, θεωρεί πως το σπίτι (στην προκειμένη εσύ!) του ανήκεις/ανήκει. Το θες λοιπόν; Αντέχεις να σου συμβούν τα ίδια; Αν πράγματι σε ήθελε τόσο πολύ και δυνατά, γιατί μαλακίστηκε; Αν πράγματι, ήσουν εσύ και μόνο εσύ η γυναίκα και ο έρωτας της ζωής του, γιατί σε πλήγωσε;
Μην εθελοτυφλείτε λοιπόν. Επιστρέφει για έναν μόνο λόγο: Την επιβεβαίωση. Έφαγε ήττα (από γυναίκα ή καταστάσεις) και το πιοτό της γαμημένης απόρριψης/απαξίωσης (σαν κι αυτή που σου σερβίρισε.. αν θυμάσαι!) του 'ρθε βαρύ κι ασήκωτο. Κι έτσι ο προορισμός έγραψε το ονοματάκι σου στο δρομολόγιο του οίκτου. Γιατί ως γνωστών που πάμε όταν τρώμε τα γλυκούλικα μουτράκια μας; Εκεί που μας νοιάζονται. Εκεί που νιώθαμε θεοί, ατρόμητοι και τραφήκαμε με μπόλικη αυτοπεποίθηση όταν την είχαμε χαμένη από άλλα βροντοχτυπήματα της μοίρας. Δηλαδή στη νοσοκόμα για περίθαλψη. Και πιο δηλαδή... όπου νοσοκόμα, βλέπε τον εαυτούλη σου!
Εντάξει, όλοι περνάμε τις κρίσεις και τις παραλήψεις.. τις ελλείψεις αυτοεκτίμησης κι εκτίμησης κ.λ.π.. και κ.λ.π. Και όλοι σχεδόν την ώρα την δυσβάσταχτη συναντάμε αυτόν τον έναν που μας επαναφέρει στην παραμυθένια θαλπωρή της αγάπης. Μόνο που η αγάπη είναι γιαλαντζί κι όχι αληθινά ονειρεμένη. Βασικά ενεργούμε βάση επιθυμιών και προσδοκιών. Γι αυτό και το καλόπιασμα συνδράμει δυναμικά στην επανατοποθέτησή μας στο προηγούμενο στάδιο του "πριν φάω τα μούτρα μου".
Έχουμε ανάγκη να γεμίσουμε μπαταρίες. Έχουμε τρελή επιθυμία να μας ξανά θαυμάσουν. Έχουμε ανάγκη να ξανά ονειρευτούμε! Γιατί είμαστε άνθρωποι και θέλουμε απεγνωσμένα.. ελπίδα! (όπου καταλήγει σε.. πήδα-πηδάω γενικότερα την ψυχολογία σου οεο!)
Πόσο καιρό σου πήρε να τον ξεπεράσεις; Πόσο πόνεσες; Τσούζει ακόμα όταν θυμάσαι. Μεταξύ μας, θα 'θελες να ήταν αλλιώς και όντως να μετάνιωνε. Θα 'θελες πραγματικά να σ' αγαπούσε. Θα 'θελες πραγματικά να προσπαθούσε. Σε περίπτωση που το σκέφτεσαι, σου λέω.. ΣΤΟΠ και προσγειώσου ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ γιαβρί μου! Αν για μια στιγμή ήταν έτσι, τότε δε θα ήσουν εδώ να με διαβάζεις! Δε θα ήσουν εδώ να με κοιτάς μ' ένα τεράστιο ερωτηματικό για φωτοστέφανο.
Θα βρισκόσουν στην αγκαλιά του!
Δεν φταίει εκείνος. Φταίει η άτιμη η ευθύνη που δεν αναλαμβάνει. Φταίει η ηθική του, που δεν έχει γονιμοποιηθεί σωστά. Φταίνε οι ανάγκες του, που είναι ανικανοποίητες. Φταίνε οι πράξεις του, που δεν αναλογίζονται τις συνέπειες τους. Και φταίει το "εγώ" του που δεν ζητάει επιτέλους.. επαγγελματική βοήθεια (βλέπε ψυχολόγος)!
Ο άντρας αυτός λοιπόν, πάσχει από συναισθηματική ανωριμότητα και ανισορροπία. Είναι ο άνθρωπος που καταστρέφει ότι αγγίζει (μαζί και τον εαυτό του) γιατί η συμπεριφορά του είναι τοξική. Πίσω από την ψυχρή λογική και τον εγωκεντρικό χαρακτήρα του, κρύβεται ένα παιδί που κάνει πείσματα για να του δώσουν σημασία. Πίσω από τον κυνισμό του, κρύβονται οι ανασφάλειες που δε θέλει να δει και οι αδυναμίες που δε θέλει να αντιμετωπίσει. Πίσω από τον ίδιο, κρύβεται ο φόβος του.
Και τώρα θα σου πω το καλύτερο καμάρι μου. Αυτός ο άντρας είναι πτυχή του εαυτού σου. Τίποτα δεν σου είναι άγνωστο. Στη μορφή του, καθρεφτίζονται οι δικές σου σκέψεις. Αυτό κοιτάς, αυτό λαμβάνεις και σ' αυτό εστιάζεις κάθε φορά που τον υπερασπίζεται ο εγκέφαλος σου. Αν όμως κατάφερες να αγαπήσεις αληθινά εσένα (επιτέλους!) δε θα του επιτρέψεις να εισβάλει ξανά στη ζωή σου. Δε θα του επιτρέψεις να σε θεωρεί σήμερα.. μαλάκα. Γι αυτό προτού αποφασίσεις, ρώτα την ψυχούλα σου τι πραγματικά περιμένει και γιατί συνεχίζει να το αναζητά. Εκεί, βρίσκονται όλες οι απαντήσεις σου.
Προβάλλεται ο εαυτός σου σ' αυτή τη δοκιμασία. Και κατά τη γνώμη μου καλώς γιατί μόνο έτσι θα διακρίνεις την αλήθεια σου. Πες ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν για την εμπειρία και δίδαξε με τη σειρά σου (εκείνον) τι σημαίνει αυτοσεβασμός (οι πράξεις και οι επιλογές του δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν γνωρίζει). 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όταν χρειαζόμαστε λίγη ακόμα.. αυτοπαρατήρηση.

Άννα

"Ο συνδρομητής που καλέσατε, αναζητά τον έρωτα.."

"Εμπρός καλό μου τηλεφωνάκι, χτύπα!" Την ίδια μαλακία λέμε καθημερινώς στο άψυχο αντικείμενο που ονομάζεται, κινητό. Αυτό το σκατένιο αξεσουάρ, που έχει γίνει ένα με το πετσί μας και φυσική προέκταση της ζωής μας. Θυμάμαι κάποια άλλη εποχή - γιατί ως γνωστών είμαι και σαράντα ενός -  που δεν υπήρχαν όλες αυτές οι παπαριές για να ζαλίζουμε το μυαλουδάκι μας. Τότε που τ' αγόρια δεν μας είχαν στο περίμενε, αλλά μας κυνηγούσαν και μας διεκδικούσαν. Τα τηλέφωνα, ήταν μόνο είδος έκτακτης ανάγκης γιατί εκείνα τ' αρσενικά στηνόντουσαν κάτω από τα παραθύρια μας. Έκλειναν ραντεβού για να μας δουν κι έστελναν καρτούλες με λογάκια αγάπης. Λεξούλες αληθινές που ανάβλυζαν από πραγματικά συναισθήματα.
Μετά, ήρθε ο νέος αιώνας και ξεφύτρωσαν μαζί του οθόνες και κουμπάκια. Από τότε λιώνουμε πάνω από υπολογιστές, κινητά, τάμπλετ και κάθε είδους μαλακίτσα για να περιμένουμε το brutal αγόρι να μας στείλει ένα like μη χέσω! Κι αυτό το ονομάζουμε φλερτ! Ναι, θα ξαναχέσω!
Ο έρωτας μεταλλάχθηκε σε επιστημονικό και τεχνολογικό επίτευγμα και τα συναισθήματα αναλύθηκαν κάτω από εκατομμύρια pixels. Κι όσο περισσότερα τα pixels τόσο πιο μεγάλη η αγάπη!
Βρε ουστ ένας - ένας! Πειράζει που είμαι μεγαλοκοπέλα και δεν μπορώ να συμβαδίσω με όλο αυτό; Πειράζει που στα δικά μου χρόνια, οι άντρες μας έδιναν αγγίγματα κι όχι fake εικονίτσες; Πειράζει που δεν τους περιμέναμε γιατί ήταν εκεί; Πειράζει που υπήρχε το "σε θέλω"; Εεε μα στην ευχή! Έλεος!
Και πάμε παρακάτω. Σπατάλησα αρκετό χρόνο σιγοβράζοντας στο περίμενε για να ακολουθήσω το νέο ρεύμα. Αρνούμαι να το επαναλάβω. Προτιμώ να ζήσω κι όχι να αρρωστήσω. Και στο φινάλε, όποιος θέλει, έρχεται. Όποιος δεν πολυθέλει, στέκεται αδρανής και το μιρμιρίζει. Κι εγώ αύριο ίσως να μην υπάρχω γιατί μπορεί να μου 'ρθει ένα τούβλο στο κεφάλι την ώρα που θα περπατώ στους δρόμους τσαχπινογαργαλιστά. Κι αν πραγματικά με θέλησε και μ' έχασε από το τούβλο, ας προσέχαμε και οι δυο. Οπότε προχωράμε στο επόμενο επεισόδιο μέχρι να βρεθεί ο αρρενωπός, ο πρόστυχος και ο δυναμικός με ώριμο εγκέφαλο που επιτέλους θα γνωρίζει τι θέλει και τι ζητά. Θα ξέρει πως να έρθει και πως να παλέψει για να κερδίσει και να κατακτήσει. Κι αν δεν έρθει, ειλικρινά, θα προτιμήσω την μοναξιά μου γιατί ευτυχώς δεν πάσχω από τέτοιου είδους φοβίες. Τώρα όλα τα υπόλοιπα, όπως το ίσως, πρέπει και χμμμ, μπορεί ναι, μπορεί και όχι.. τ' ακούω βερεσέ γιατί η σούπα κρύωσε κι άντε να την ξανά ζεστάνεις! Θα κόψει κοριτσάκια!
Στα ζητήματα πάθους παίζει μόνο το θέλω ή δε θέλω! Αντιλαβού ή να το ξαναπάμε από την αρχή;
Έτσι, γιατί είμαι και ολίγον μαγκάκι εφόσον τα αγόρια κάνουν τις κορδελίτσες που θα έπρεπε να κάνουμε εμείς τα θηλυκά.

Άννα

Ατέρμονες έριδες..

Από τι τρέχω να ξεφύγω; Από ποιον; Μέσα στο δικό μου μικρόκοσμο, παρακολουθώ εμένα και το πλήθος. Οι στιγμές είναι αρκετές, για να ευδοκιμήσουν στο περιζήτητο και ανούσιο κατασκεύασμα του υποθετικού σεναρίου, που καταστρώνει ο νους. Μοναδικός και με διαύγεια, τερατουργεί και ξεχειλίζει από δυσαρέσκεια και αυταρέσκεια για το είδωλο του. Επιζητούμε την προσδοκία του ανόητου και πιθανού αποτελέσματος που υπάγεται μόνον, στην αρπαγή της ευλάβειας, της προσμονής, της περιορισμένης ανιδιοτέλειας που δε θέλει να φανερωθεί.
Υπάρχουν οι ελπίδες και οι συμφορές στο κόσμο που μηχανικά λειτουργεί. Η ατολμία, η καταστολή, η φρίκη του ιδανικού ή του ασήμαντου.
Όλα ξεκινούν χαμηλά, λίγο πιο κάτω από το στομάχι. Στο μακρινό τόπο της χρυσής πηγής. Ο συναισθηματικός κόσμος που φωτίζεται ή σκοτεινιάζει. Εκεί στο κέντρο των συναισθημάτων βιάζεται ο άνθρωπος να νιώσει. Να συναντήσει ουτοπίες ή δραματικές διαδρομές. Είναι η ύπαρξη, πεζογράφημα και η λήθη, εξαναγκαστική εξορία του πόνου και της αμφιβολίας. Όλα μαζί ασυνδύαστα και αμφίδρομα αναγκάζουν το κορμί να απαντά με μεγαλείο. Γιατί η φρικτή απαξίωση, δε νικιέται, δεν υπολογίζεται και το κόστος της είναι πελώριο. Μήπως νιώσατε μόνοι κάποτε; Μήπως νιώθετε ακόμα; Είμαστε όλοι εμείς που λογομαχούμε για την επόμενη δυσβάσταχτη μέρα των πενθούντων, των επαναστατών, των αδικημένων, των αγνών, των χυδαίων, των σκληρών, των δυνατών. Αυτό είναι. Όλα σταματούν εκεί που αρχίζουν τα επόμενα στάδια. Όλα αρχίζουν εκεί που ξεχνιούνται τα προηγούμενα εμπόδια. Χαρείτε όλοι! Ευλογηθήτε όλοι! Είστε ακόμα ζωντανοί..

Άννα

Άρωμα γυναίκας..

Το a/c στο φουλ. Η συσκευή διάχυσης αιθέριων ελαίων, μυρίζει κεράσι. Η zero παγωμένη στο ποτήρι. Το τσιγάρο καίει στο τασάκι. Τα παιδιά κοιμούνται. Αυτά είναι τα καλά, τα χαλαρωτικά, τα τέλεια! Λίγη ηρεμία, λίγη αισιοδοξία, λίγη ξεκούραση, λίγη ανακούφιση.
Μου αρέσει, το ομολογώ. Η νύχτα είναι ζεστή και το έχω ρίξει στο διάβασμα του πικάντικου συγγραφικού κατορθώματος της E. J. James, "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι". Θέλω επειγόντως έναν κακό Κρίστιαν Γκρέι να με ταξιδέψει παρακαλώ, αλλά στο πιο λάιτ του, γιατί ο συγκεκριμένος είναι λιγουλάκι τολμηρός για τα γούστα μου. Ή μήπως είμαστε αδύναμα κορίτσια και θέλουμε απεγνωσμένα ένα brutal αγόρι να μας εκτινάξει στα ουράνια; Όσο για το ανάγνωσμα, η αλήθεια είναι ότι μου κάνει κάτι σε σύγχρονο άρλεκιν. Αυτό όμως που μου εξάπτει τη φαντασία, είναι το γεγονός που έγινε σε χρόνο ρεκόρ, μπεστ σέλερ. Η ιστορία δεν αγγίζει την πραγματικότητα ούτε στο ελάχιστο. Δεν ζούμε ανάμεσα σε μεγιστάνες, δεν μας μαστιγώνουν, δεν έχουμε επισκεφτεί κόκκινα δωμάτια βιτσιόζων εραστών, δεν μας έχουν αλυσοδέσει, δεν μας έχουν πάει βόλτα με ελικόπτερο και την παρθενιά μας την έχουμε χάσει εδώ και χρόνια. Κι αν όχι όλες, τουλάχιστον οι περισσότερες από εμάς που είμαστε άνω των σαράντα και έχουμε παιδιά, σκυλιά, γατιά και άπλυτα πιάτα. 
Μήπως ενδόμυχα αναζητούμε την υποταγή τελικά; Το πάθος; Τον τρελό έρωτα; Ίσως λίγο απ' όλα. Ο ήρωας φυσικά είναι ζάμπλουτος, πανέμορφος και υπερβολικά, πρόστυχος. Επίσης κάνει έρωτα δεκαπέντε φορές την ημέρα και ξανά προς τη δόξα τραβά. Η ηρωίδα, είναι φτωχούλα, ντροπαλή, φυσικά όμορφη, αγνή και ανέγγιχτη κι έχει οργασμούς δεκαπέντε φορές την ημέρα επίσης! Δεν την φοβίζουν οι αίθουσες ερωτικής ψυχαγωγίας, τα παιχνίδια με βούρδουλες, η υποταγή και οι πρωκτικές σφήνες! Ήμαρτον τι λέω η γυναίκα νυχτιάτικο! Με λίγα λόγια το βιβλίο, ανήκει στο είδος του αισθησιακού μυθιστορήματος, χωρίς καμία ενδιαφέρουσα πλοκή ή κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Και παρόλο που οι κριτικές το έθαψαν - και δικαίως κατά τη γνώμη μου - αυτό συνεχίζει να κάνει πάταγο στα θηλυκά του πλανήτη. 
Το γιατί, νομίζω πως είναι ευκολονόητο. Πιστεύω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών κατά βάθος - έστω κι αν υπερασπίζονται το αντίθετο - θέλουν έναν δυναμικό και στιβαρό άντρα να τις στηρίζει και να τις προστατεύει. Όσο για τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ηρώων, που ειλικρινά σοκάρουν, είναι μάλλον καταπιεσμένες κρυφές επιθυμίες, που όλες λίγο πολύ, έχουμε σκεφτεί. Με λίγα λόγια η συγγραφέας, έπιασε καλά το νόημα γιατί τόλμησε να γράψει όλα αυτά που οι περισσότερες από εμάς, έχουμε φαντασιωθεί, αλλά δεν ομολογήσαμε ποτέ γιατί πρώτον, μας στόλισαν με πεποιθήσεις του τύπου, "το καυτό είναι αμαρτωλό" και δεύτερον, γιατί θυσιάσαμε τη θηλυκότητα μας, στο βωμό της κατάκτησης του "εγώ". Θελήσαμε την αυτοκυριαρχία αλλά παράλληλα μας ελκύει άκρως ερεθιστικά, ο τύπος του αυταρχικού επιβήτορα Κρίστιαν Γκρέι και ταυτιζόμαστε με την υποτακτική Αναστάζια Στιλ, που παραδίδεται άνευ όρων στα χέρια του. Η αλήθεια είναι, ότι λίγο με τρομάζει όλο τούτο. Αυτό θέλουμε και ονειρευόμαστε; Η κοσμοθεωρία ποια είναι τελικά; Ισότητα ή υποτίμηση; Κι εδώ του κολλάει το, "μη Θεέ μου χειρότερα!!!" που λέει η φίλη μου, η Ντίνα!

Άννα

Μια ξεχωριστή αφιέρωση..

Ένας Θεός ξέρει το γιατί
δεν μπορώ να επικοινωνήσω.
Ένας Θεός μόνο ξέρει
γιατί δεν μπορώ να σου μιλήσω.

Σε κοιτάνε και γελάνε
κοροϊδεύουν και λυπούνται
όμως ετούτοι δεν πονάνε
ήσυχοι όλοι τους κοιμούνται.
Άνθρωποι θέλουν να λέγονται
για τίποτα δεν ντρέπονται.

Και εγώ αναρωτιέμαι
σε τι κόσμο έχω έρθει
που εσένα ξεχωρίζει
και πιστεύει ότι μέλλον δε σου αξίζει.

Σας χαρίζω την ανθρωπιά σας
κι όλα τα λεφτά σας
ίσως και σε μια άλλη ζωή
πάλι την υγειά σας.

Τα αισθήματα σας όμως ποτέ
δε θα σας χαρισθούν
γιατί αυτά πραγματικά
καρδιά πρέπει να βρούνε, για να μπουν....

Εγώ θα κάνω ότι μπορώ
για σένα θα παλέψω
λίγη ευτυχία να σου βρω
για σένα να την κλέψω.

  

"Εύχομαι όλα τα αυτιστικά παιδιά, να βρούνε τη θέση που τους αξίζει σ' αυτόν τον τέλεια φτιαγμένο πλανήτη.. Για σένα Άγγελε.."

 Σμαράγδα