Μάνα, μανούλα, μαμά!

Αμφιβόλου ποιότητος η επαφή με τις μανούλες. Για σήμερα η ανάλυση αφορά τo θηλυκό κλώνο της σπουδαίας γυναίκας που έφερε κάποτε στον κόσμο τον καρπό του αμαρτωλού πάθους της. Και τότε γέννησε την κόρη, πιστό αντίγραφο της.

Οι κόρες λοιπόν, μαζί μ' αυτές κι εγώ, είμαστε ολόιδιες με τις μαμάδες μας! Υιοθετούμε διαφορετική συμπεριφορά και πιστεύουμε ότι απέχουμε μακράν από κάθε δικό της κύτταρο. Επίσης ο πόλεμος μάνας και κόρης συνεχίζεται μέχρι να πέσουν τα τείχη των προσωπικών προσδοκιών.
Τι ακριβώς κάνω και κάνετε κόρες; Πολεμάμε τη μαμά μας γιατί πιστεύουμε ή καλύτερα νομίζουμε ότι διαφέρουμε από εκείνη και δεν θα γίνουμε ποτέ όπως αυτή η γκρινιάρα και επικριτική αφέντρα που μας καταδυναστεύει και δεν εννοεί να κατανοήσει πως ήμαστε πια ώριμες, πετυχημένες, σπουδαίες κλπ, κλπ και το παραμύθιασμα του εγκεφάλου μας συνεχίζεται για ώρες.
Εν τέλει όταν γεννήσουμε και οι ίδιες παιδιά, ανακαλύπτουμε πτυχές που θυμίζουν αυτή την αγνή γυναίκα που τόσο πολύ την χρειαζόμαστε σε κάθε δύσκολη στιγμή μας. Όταν πονάμε, όταν κλαίμε κι όταν γελάμε είναι πάντα η πρώτη που τρέχουμε για να κρυφτούμε στην αγκαλιά της κι ακόμα κι αν δεν έχουμε τα κότσια να το πράξουμε, το αποζητούμε ενδόμυχα!
Η δική μου μάνα τώρα σιδερώνει τα πλυμένα μου κι εγώ κάθομαι δίπλα της στο κρεβάτι και γράφω για μένα και για εκείνη. Με μαλώνει, μου παραπονιέται και συνεχώς με στήνει σε γωνίες, τοίχους και ότι κρύο, παγερό και τσίφτικο. Ίσως για πολλά να έχει δίκιο, ίσως για πολλά να έχει και άδικο. Μοιάζω διαφορετική της. Είμαι άραγε;
Καλή μας τύχη κόρες!

Άννα